Onderstaand reisverslag is onderdeel van een 2,5 jaar durende wereldreis die we ondernomen in 2002-2003-2004.

Jambo op Zanzibar (1 juni 2002 tot 18 juni 2002)

En daar zijn we dan, op Zanzibar. Na maanden van voorbereidingen, uren vol stress, nachtelijk gesleutel aan de auto en hartverscheurende afscheidbezoekjes aan familie en vrienden is ons nieuwe leven zoner vaste woonstek dan echt aangebroken. Eigenlijk voelt het nog steeds als een vakantie; we zijn pas twee weken op weg en hier is het zon, zee en strand dus alle ingredienten voor een foute strandvakantie zijn volop aanwezig!

Ons vertrek staat ons nog erg helder op het netvlies. Een hele meute vrienden en familie deed ons uitgeleide op Schiphol. Dat was enorm hartverwarmend en heeft ons erg goed gedaan. Met KLM em Air Emirates vlogen we via Parijs, Dubai en Nairobi naar Dar Es Salaam met een tussenstop van maar liefst 8 uur in Dubai. Of eigenlijk precies 7.55 uur, en dat doen die jongens van Air Emirates erg slim want bij 8 uur of meer hadden ze ons een hotelovernachting moeten aanbieden. Maar niet getreurd, Air Emirates heeft hun zaakjes prima op orde met een personal videosystem voor iedereen. Dus genoten we van Monster‘s Ball en Disney‘s Monsters Inc. die we door alle drukte hebben moeten missen in Nederland. Tussendoor schoot Rick alle vijandelijke aliens uit de ruimte via een van de 20 videspelletjes, waarmee hij gelijk voor 1,5 jaar genezen is.

Eenmaal in Dar aangekomen waren we natuurlijk volkomen brak. Gelukkig was onze bagage aangekomen dus dat scheelde weer een hoop gedoe. Buiten schoten ons 25 taxichauffeurs te hulp maar we hadden er natuurlijk maar een nodig. En die moest naar de haven, want we pobeerden nog een ferry naar Zanzibar te krijgen. Wat schetst onze verbazing: kost de (snelle) ferry maar liefst 35 dollar terwijl vliegen 45 dollar kost. Hup, op naar het domestic airport dan. Daar moet je je natuurlijk ook niet al te veel van voorstellen: een gebouw en wat kleine vliegtuigjes. Natuurlijk gingen wij met het kleinste toestelletje en vlogen we in amper 20 minuten naar Zanzibar. De piloot en co-piloot (samen met ons de enige passagiers, meer pasten er ook niet in) presteerden het om geen woord met ons te wisselen van begin tot eind ondanks enkele pogingen van ons daartoe. De piloot leek overigens op een van de huisgenoten van The Addams Family dus misschien was het maar beter ook.

Samen met een Noorse dame die een festival in Stonetown organiseerde (spek naar het bekkie van Marieke) deelde we de taxi op weg naar Zanzibar town oftwel -in de volksmond- Stonetown. Dat was erg vreemd om weer in Stonetown te zijn. Ruim een jaar geleden waren we hier ook al en nu reden we er weer rond. We verbleven in het Malindi Hotel vlakbij de haven. Marieke kende het nog van 2,5 jaar geleden en we kunnen het iedereen aanraden. Weliswaar 20$ per nacht (maar Stonetown is net echt goedkoop) en prima kamers met shared bathroom/toilet.

Stonetown is een labyrinth van straatjes met huizen gebouwd in de Moorse stijl. Zanzibar is ook lang in Arabische handen geweest voordat het samenging met Tanganyika tot het huidige Tanzania (samenvoegsel van TANganyika en ZANzibar). Erg leuk en smerig, want het afval gaat de straat op en het riool komt meteen in zee uit. Stonetown is erg levendig en het is gewoon heerlijk om er rond te lopen. Natuurlijk wordt je om de 50 meter een taxirit, een spicetour of een dolphin tour aangeboden maar dat hoort er bij. Vaste prik is de samenscholing van iedereen die maar naar toerist ruikt op het terras van The Africa House om de zonsondergang te bekijken. Dat slaat eigenlijk nergens op, want de zonsondergang vindt juist buiten zicht plaats. Het is echter wel de plek om mede-reizigers te ontmoeten of -zoals in ons geval- de trotse meneer die ons een jaar geleden nog een rondleiding gaf door de puinhopen van de renovatie en nu kon laten zien wat hij er van gebrouwen had. En eerlijk is eerlijk, het resultaat was er ook naar.

De tweede dag namen we de shuttlebus naar het uiterste noorden van Zanzibar bij het plaatsje Nungwi. Daar vonden we een mooi plekje in de Union bungalows, wat verder van het drukkere toeristencentrum af. En daar hebben we maar liefst 1,5 week gebivakkeerd. Onze dagen werden gekenmerkt door ontbijt (1,5 week hetzelfde) gebracht door de meest stoicijnze Zanzibarbaar die je je maar kan bedenken, en verder zon, zee en strand. En slapen. En bier. En Sambuca. En tequila. Je begrijpt, we zijn weer enigzins tot rust gekomen en hebben een goede tijd gehad. Rick heeft zelfs nog een aantal wedstrijden van de world cup mogen zien (Frankrijk out, Argentinie out; het kan niet op).

We hebben echter niet alleen maar geluierd. Als het eb was konden we kilometerslang lopen langs het hagelwitte strand tot aan Kendwa en weer terug. En we hebben meteen ons kersverse PADI brevet verzilverd met twee grandioze duiken bij het Mnemba Reef. Ontzettend mooie riffen met de meest onwaarschijnlijk gekleurde vissen en als klap op de vuurpijl een grote zeeschildpad en even later dolfijnen voor de boeg. We zijn zelfs tot 26 meter diep gegaan dus laat het onze duikinstructeur in Nederland maar niet weten. Onder water was alles dus geweldig, maar daarboven wat minder want de zee was erg ruig. Natuurlijk moest Rick dat laten zien door zijn lunch aan de vissen te voeren (ondanks een Primatour) en Marieke dacht ‘stand by your man‘ en deed 5 minuten later hetzelfde.

In Nungwi hebben we veel mede-reizigers ontmoet. Zo was daar Jonathan uit Wyoming, USA, die 3 weken in Singida in Tanzania met 30 mede-studenten praktijkervaring op hadden gedaan in het ziekenhuis onder erbarmelijke omstandigheden. Of Brian uit Nebraska, USA die nadacht over wat te doen bij terugkomst in de US en in de tussentijd het hoofd op hol bracht van jonge backpacker-meisjes. Of James en Sarah die in Oeganda werken onder de noemer lake-management. En ga zo maar door. James en Sarah zoeken we misschien nog op in Oeganda, evenals Richard in Cape Town die reportages maakt voor National Geographic.

Inmiddels zijn we weer terug in Stonetown. Morgen nemen we de ferry naar Dar Es Salaam om onze auto op te halen. Volgens bericht komt die nu op 20 juni aan i.p.v. 15 juni. Er doen hier sterke verhalen de ronde over het uit de haven krijgen van je auto: sommige hebben het over een maand! We kunnen onze lol dus nog op.

Voor een eerste verslag is dit nu wel weer welletjes. Het wordt tijd voor een biertje en de wedstrijd Brazilie-Belgie in het Africa House. Die gaan we bekijken met onze nieuwe Belgische vrienden die nu natuurlijk nog niet weten dat Belgie straks ongenadig op de flikker krijgt! Arme hen...

PS. als hier en daar wat letters missen komt dat door dit verrekte toetsenbord. Dt is gwon nie euk meer...