BACK TO BOTS - CAPRIVI EN LINYANTI GEBIED

Ja, back to Bots – laten we eerlijk zijn, momenteel is het DE safari bestemming bij uitstek in zuidelijk Afrika. Met een regering die echt de waarde van natuurbescherming en fotografische safaris lijkt te begrijpen, is een groot deel van het land inmiddels beschermd en de ook de jacht zal volledig zijn afgeschaft aan het einde van dit jaar. Dus daar ging ik weer op weg, terug naar Botswana, a man on a mission. Ik ging namelijk vooral voor de fotografie van cheetah (jachtluipaard) en Afrikaanse wilde hond (Wild Dog), en daarvoor moest ik naar  Lagoon Camp van Kwando Safaris...zo werd mij verteld. Daar we samenwerken met Kwando, was het geen probleem voor me om 3 nachten bij Lagoon te boeken en als ik daar dan toch was, boekte ik ook maar 3 nachten bij Lebala Camp, slechts 30km van Lagoon.

Zoals gewoonlijk regelde ik een transfer naar de grens met Botswana, ongeveer een uurtje rijden. We staken de Zambezi rivier over om van Kazangula in Zambia naar Kasane in Botswana te komen. Ondanks enige verbeteringen is het verschil tussen de Zambiaanse en Botswaanse kant van de grens behoorlijk. Zambia is een zooitje en niemand schijnt daar iets om te geven; Botswana ziet er georganiseerd uit. Maar goed, ik ben eraan gewend want deze grensovergang gebruiken we regelmatig.

In Kasane kom ik maar juist op tijd aan voor de vlucht naar Lagoon Camp, een vlucht van ongeveer 45 minutes. Zelfs al waren er meer passagiers, meer dan 3 hadden het er niet kunnen zijn want het vliegtuigje had alleen plaats voor 4. Voor een tijdje volgen we de Chobe rivier en het wordt duidelijk dat de rivier ongelooflijk hoog staat. Ik heb de rivier nog nooit zo hoog gezien en grote delen van het land staan onder water.

Na 45 minuten landen we “in the middle of nowhere”, hetgeen een heerlijk gevoel is. Natuurlijk komt er een game drive auto uit het niets verschenen en ontmoet ik de eerste gidsen van lagoon Camp. De korte rit naar het kamp duurt 20 minuten en na een korte briefing wordt me mijn tent getoond. Wellicht denk je: een tent? Dat is primitief. Nee hoor, dit zijn de luxe varianten met een en-suite badkamer en zo. Dus voel vooral geen medelijden, ik had een mooi onderkomen. De middag game-drive zou pas over een paar uur starten, dus had ik de tijd om lekker te luieren op mijn zeer comfortabele bed, terwijl bijeneters bij de rivier op insekten jagen en supergrote varanen rond mijn tent rondscharrelden.

Na een uur werd ik echter ruw gestoord door de kamp manager. Ze hadden de wilde honden gevonden, zo zei ze. Of ik nu meteen mee wilde gaan? Maar natuurlijk, dat is de reden waarom ik gekomen ben! Lagoon heeft, zoals ze het noemen, een “resident pack of wild dogs”, een van de meest zeldzame roofdieren van Afrika maar ook een van de meest intrigerende. "Resident" betekent feitelijk dat de honden min of meer gewend waren aan safari autos en daarmee laten ze zich goed benaderen hetgeen geweldig is voor fotografie.

Na een zelfmoordrit door de bush vonden we inderdaad de groep honden, 16 in totaal. Er was reeds een andere auto met een Duitse filmploeg. Later kwam ik erachter dat het de bekende Duitser filmer Matto Barfuss was met zijn charmante vrouw. De honden sliepen nog, maar het slechts een kwestie van wachten want wilde honden jagen 2x per dag en de 2e keer is altijd in de namiddag als de ergste hitte voorbij was, en dat moment was juist aangebroken. En ja hoor, daar gingen ze. Niet met een vooropgezet plan zoals ik verwacht had, maar ze liepen gewoon door de bush totdat ze een prooi zagen. Eerst zagen ze een buffel maar die was een beetje te groot voor de groep honden, maar toen vonden ze een mannelijk wrattenzwijn.

Nu moet je weten dat wrattenzwijnen, en zeker de mannelijke, niet voor de poes zijn. Ze zijn gevaarlijk sterk en hebben lange uitstekende tanden. Niet voor de poes misschien, maar wel voor de hond, want die lieten er geen twijfel over bestaan dat dit zwijntje een mooi diner zou kunnen vormen. Met z’n zestienen renden ze achter het krijsende zwijn aan…die echter een hol in de grond vond waar hij net met zijn kont en lichaam in paste, alleen zijn hoofd stak er nog uit…de honden probeerden aan te vallen maar dat was onmogelijk met die grote tanden…dus maakten ze zeer gefrustreerde geluidjes…

Na enige tijd hielden de honden het voor gezien en maakten aanstalten om verder te gaan…en hoe stom kan je zijn…het zwijn dacht dat de kust veilig was en kwam uit het hol…fout dus…de honden hadden het meteen door en kwamen in full force terug…met 16 honden sprongen ze op het arme zwijn dat kweelde van jewelste. Wilde honden zijn bekend om hun zeer efficiente, doch schrikbarende manier van doden. En schrikbarend was het. Terwijl enige honden het zwijn beet hielden begon de rest alvast te eten. Ze scheurden de zachte buikwand open en begonnen van de zachte billenpartij te klauwen. Met als resultaat dat we na enige tijd nog steeds een levend zwijn zagen, maar zijn ingewanden er al uit gehaald waren en zijn volledige achterste was verdwenen. Ook eet smakelijk! Uiteindelijk bezweek het dier dan toch en geloof het of niet, maar binnen 5 minuten was er alleen nog de ribbenpartij over...

Natuurlijk weigerde juist op het moment van de jacht mijn fototoestel, dus moet ik jullie de meest gruwelijke plaatjes onthouden…

Na die eerste geweldige dag waren de verwachtingen natuurlijk hooggespannen voor de andere dagen. De eerste opdracht was om de cheetahs te vinden, want Lagoon heeft ook 3 cheetah broers rondrennen die zich gemakkelijk laten benaderen. Uiteindelijk vonden we ze tweemaal, maar uiteindelijk was het alleen de Duitse filmploeg die getuige was van een succesvolle jacht op een kudu. Maar zelfs zonder die “kill” was het een genoegen om deze prachtige dieren in het wild te zien.

Natuurlijk lopen er ook allemaal andere dieren rond Lagoon zoals impala, olifant, kudu, wildebeest, giraffe etc etc. Maar leeuwen waren er niet, hetgeen de reden was voor de cheetahs om er te zijn, want zij zijn niet zo verzot op leeuwen. Maar leeuwen waren er wel rond Lebala, mijn volgende kamp. Overigens was het niet de belangrijkste reden voor mij om Lebala te bezoeken, omdat ik leeuwen meestal erg saai vind omdat ze meestal slapen, maar op onze weg naar Lebala vonden we 3 leeuwenwelpen en dat is dan toch wel weer schattig. Hun moeders hadden ze achtergelaten om te gaan jagen.

Nee, Lebala moest dan de plek worden om luipaarden te vinden. Maar wat we ook probeerden, geen luipaard – het dier had er geen zin in. Ook de volwassen leeuwen hielden zich voor ons verborgen. Maar er wachtte me wel een andere zeer welkome verrassing! Op een avond, op de terugweg van een gamedrive, stapte daar ineens een Caracal op de weg! Caracals (een soort afrikaanse lynx) behoort tot de “zeldzame 5” omdat het zo weinig gezien wordt. Voor mijn was het de eerste keer – geweldig! De volgende dag vonden we ook nog een serval dus de pret kon niet op.

De terugvlucht naar Kasane was zeer spectaculair – nooit eerder zo teruggevlogen vanuit de Delta. De jonge Schotse piloot vroeg ons of we iets speciaals wilden doen, en natuurlijk zeiden we geen nee. Dus vloog hij zo laag mogelijk over de Chobe rivier, schuin hangend zodat we een prachtig uitzicht hadden op de oever waar veel dieren waren om te drinken. Het was een geweldige einde van een speciale tijd in de bush van Botswana.

Mijn speciale dank gaat uit naar Kwando Safaris.